Annenize Teşekkür Etmek İçin 6 Neden—Asla Hatırlamayan Bir Erkekten

Sevgili Anne: Bugün senin 70. doğum günün. Doğal olarak, her şeyden önce şunu söylemek isterim: Üzgünüm aramadım. İş ve çocuk programları nasıldır bilirsin. Artı, Ses savaş turları başladı.

Ah! Bu doğru gelmiyor. Tekrar denememe izin ver.

Bütün gün seni düşündüm anne. Ama bu yeni bir şey değil. Bahse girerim neredeyse her gün seni düşündüğümü bilmiyordun. Komik bir hikayeyi ya da dokunaklı bir alıntıyı, sabrınızı, gülümsemenizi ya da kaşlarınızı çatmanızı hatırlıyorum. Ve tabii ki, hayallerinizi nasıl feda ettiğinizi - ayrılmak istediğiniz bir kasabaya yerleşerek, tamamen küçümsediğiniz bir işi yürüterek - benimkini yaşayabilmem için. (Yaşınız veya aile geçmişiniz ne olursa olsun beyninizi Alzheimer hastalığından korumak için önemli adımlar atabilirsiniz. Deneyin. Önlemenin Yaşlanmayan Beyni 21 gün boyunca ücretsiz.)

Bu beni üzüyor. Ve sonsuza dek minnettarım. Her gün.

Aynı zamanda kendimi biraz suçlu hissetmeme neden oluyor, çünkü iletişim kurmakta pek iyi olmadığımı biliyorum. İşin garibi, bu biraz senin hatan. Yıllar boyunca bana öğrettiğin tüm dersler arasında en çok şu yankılanıyor: 'Asla arkana bakma.'

Evden ayrıldığımdan beri, gitmedim. Açıkçası bunu yapabileceğimden bile emin değilim. Bugün için yaşayarak uyanıyorum; Yarını iyileştirmeye çalışarak yatağa gidiyorum. Çoğu gün, geçmişe yapılan bir telefon görüşmesi veya e-posta, yapılacaklar listemi yapmaz. Utan beni. Yine de ne güzel bir ders! Teşekkürler. Domuz eti tarifinizle birlikte çocuklarıma da aktarmayı umuyorum. (Anneniz için düşünceli bir Anneler Günü hediyesi bulmakta zorlanıyorsanız, birlikte tadını çıkarabileceğiniz bu hediyelerden birini düşünün.)

Bunun bir gün kızlarım büyüdüğünde ve kendi ailelerine sahip olduklarında, iHologram'ımın doğum günümde gerçekleşmeyebileceği anlamına geldiğinin farkındayım. Bu olduğunda, umarım tatmin olurum. Ebeveynliğin ironisi bu, değil mi? Çocuklarımızın artık bize ihtiyacı kalmadığında başardığımızı biliyoruz.

Başarılı oldun anne. Düşünebildiğim her gerçek ve mecazi anlamda beni sen yarattın. Mizah anlayışım, dinmeyen merakım, iş ahlakım, dünyayı görme ve çocuklarımı her gece içine sokma konusundaki çelişkili dürtülerim - hepiniz. Bunlar benim büyük parçalarım.

Ayrıca bana bugüne kadar büyük hizmet eden birçok küçük şey öğrettin. Bahse girerim uzun zamandır unuttuğun şeyler. Ama hala benim için ne kadar önemli olduğunu bilmelisin. Bu yüzden teşekkür ederim anne...

Yazdığım şeyleri hak etse de etmese de her zaman fışkırtmana bayılıyorum. Üniversitede yazdığım bazı makalelere rastladım, mağazaya gelen her üç müşteriden biriyle paylaştığınız. Tekrar oku. Saçmalık. Bunu biliyordun, değil mi?

Bugün burada olmazdım—kitabın en çok satan yazarı Daha İyi Adam Projesi —eğer egomu çılgın eleştirilerle tutuşturmasaydınız. Gazetecilik okulunun 20 yaşındaki en kendine güvenen çocuğu değildim. Hesaplanmış desteğiniz tam olarak ihtiyacım olan şeydi. (Bu 9 ipucu ile daha esnek olmayı öğrenin.)

Diğer velilerden sürekli 'Benim çocuğum asla...' dediğini duyuyorum. Bu tavırla olmaz, hayır. Şafaktan bir gün önce yargılamamayı öğrettin bana.

Senin gözetiminde yüzmeyi, piyanoyu, ortaokul futbolunu, lise basketbolunu ve iyi olabileceğim diğer çeşitli aktiviteleri bıraktım. Bu güne kadar kendini hırpaladığını biliyorum ve anlıyorum. Ama bir baba olarak öğrendiğim bir şey varsa, o da çocukların her şeyi çok iyi ve hazır olduklarında yaptıklarıdır - ve bir saniye önce değil. Ayrıca, kazananların -asla bırakmayan derslerin sonunda beynime kazındı ve o zamandan beri bana iyi hizmet etti. Şimdi, kendimi zar zor bırakabiliyorum Entourage iş gününün sonunda. (Çocuklarınızın olmasını istediğiniz kişi olun - işte böyle.)

Harika bir marinara sosu, daha da iyi bir bracoile ve ev yapımı bir gnocchi yapıyorum. Büyükannenin tariflerinin çoğunu değiştirmişsin, ama bu da iyi bir ders: Biberiye ile her şey daha güzel. (12 anneye Anneler Günü için hep istedikleri ama hiç almadıkları hediyeleri sorduk. İşte onlar ne dediler.)

Kaç yaşında olduğumu hatırlamıyor musun - belki 10? O gün bir öfke nöbetindeydin. Ev darmadağındı ve kimse dinlemiyordu. Beni odamı temizlemeye gönderdin ve babam kapıma gelip onu takip etmemi istedikten kısa bir süre sonra. Mutfağa yürüdük, senin ellerin ve dizlerinin üzerinde yeri ovuşturduğun, kontrollü bir şekilde hıçkırarak ağladığın yer. Sadece senden değil, herhangi bir yetişkinden de böyle bir güvenlik açığı görmemiştim. Yardımına ihtiyacı var, dedi babam. anında anladım.

Supermom'un cephesi o gün düştü, ama bir inilti ile ve bir çarpma ile değil. Gerçek seni bir anlığına görmüştüm - karmaşık, duygusal ve çaresiz. Ve hissettim... doğru kelime rahatladı mı? Belki.

Bugün kendimi kırılma noktama ulaştığımda bulduğumda, o anı ve bana öğrettiği şeyi hatırlıyorum: Bokunu kaybetmek sorun değil. Bir şey hakkında delicesine tutkulu olmayan ilginç biriyle hiç tanışmadım. (Bunalmış hissediyor musunuz? Önleme Premium'dan bu bir dakikalık stres ipuçlarını deneyin.)

Bir yaz öğleden sonrasıydı. 8 yaşında olmalıyım. Arka bahçede bir komşu kızıyla oynuyordum. Yada, yada, yada ondan pantolonunu indirmesini istedim.

Beni açık mutfak penceresinden duydunuz ve kesin olarak bunun a) arkadaşlarla konuşmak için uygun bir yol olmadığını; b) babam eve geldiğinde dayağa yol açacak bir şey; ve c) şimdiye kadar duyduğunuz en kötü önerme. Tahta kaşığı çıkardın ve bütün öğleden sonra kaynadığı ve tehdit ettiği tezgahın üzerine koydun. Ben etten ölmüştüm.

Ama sonra, bir mucize! Babam eve gelmeden kısa bir süre önce bana bilmiş bir bakış attın ve kaşığı kaldırdın. Bir kurşun atlattım ve üç ders öğrendim: Saygılı ol. İnceliği öğrenin. d-bag olma

Bu hala aklımı başımdan alıyor anne. Burada, Ohio'dan daha önce hiç uçağa binmemiş, 14 yaşındaki oğlunu iki haftalık bir Avrupa gezisine gönderen bir kadınsınız. Benim bilmediğim bir şey biliyordun: Hayat var olmakla ilgili değil. Bu kucaklamakla ilgili.

Bunun senin çocukken senin de hayalin olduğu beni kaybetmedi. ünlü bir repliği var Sefiller : 'Barikatın ötesinde bir yerlerde görmeyi özlediğin bir dünya var mı?' Evet cevabını verdin, ama şansın olmadı. Yani beni zorlamak anlamına gelse bile barikatı temizlememi sağlayacaktın.

İşte size o geziyle ilgili hiç söylemediğim bir şey: Yaklaşık 10 gün sonra Viyana'daki otelde moralim bozuldu. Otel odasında olduğumu, bağırdığımı hatırlıyorum. evi özledim Seni özledim. aradım ama açmadım. Seni endişelendirmek istemedim. (Erteleyen mi? İşte Amazon Prime'dan satın alabileceğiniz 10 son dakika Anneler Günü hediyesi.)

İşin garibi ve bunu çok net hatırlıyorum, telefonu kapattığımda çok gurur duydum. Karanlık, ürkütücü bir yere gitmiştim ama senin yardımın olmadan kendimi dışarı çıkardım. Belki de barikatın ötesindeki dünya o kadar da korkutucu değildi. Belki de her zaman aramam gerekmiyordu.

Bunun için teşekkür ederim anne. Ve mutlu yıllar. Ve evet, arayacağım. Pazar günü, daha erken değilse.

Daha erken olmayacak.